گربه شرودینگر

مطمئنم مطالب متنوعی راجع به این آزمایش نظری مشهور شنیده‌اید. یک گربه را داخل یک پناهگاه که داخل آن مقداری باروت ناپایدار که ۵۰٪ امکان دارد در دقیقه آینده منفجر شود و ۵۰٪ امکان دارد هیچ اتفاقی نیافتد، قرار می‌دهیم.
باروت ایده اینشتین هست، شرودینگر گاز سمی را ترجیح می‌داد. در هر صورت تا زمانیکه در پناهگاه را باز نکنیم نمی‌دانیم، آیا گربه زنده است یا مرده؟ و وقتی نگاه کنیم هم فقط دو حالت دارد. یا گربه زنده است یا مرده
اگر این آزمایش رو بارها تکرار کنیم (تعداد زیادی گربه، پناهگاه و بشکه باروت داریم) خواهیم دید نیمی از دفعات گربه سالم می‌مونه و نیمی از اوقات گربه می‌میره.
تعبیر کوانتومی قضیه این است که قبل از اینکه ما داخل پناهگاه رو نگاه کنیم، گربه یک حالت «بینابینی» داره. نه زنده هست و نه مرده، فقط با نگاه کردن بداخل پناهگاه است که واقعیت را مجبور به فرم گرفتن می‌کنیم. اگر گربه را مرده پیدا کردیم این یعنی کنجکاوی ما باعث شده گربه از حالت «بینابینی» به حالت مرگ تغییر پیدا کند
خب از نظر گربه چه اتفاقی می‌افتد؟ یا گربه انفجار باروت را می‌بیند یا نمی‌بیند
داخل پناهگاه هم دو حالت بیشتر وجود ندارد. یا باروت منفجر می‌شود و گربه انفجار را می‌بیند یا اتفاقی نمی‌افتد و گربه چیزی نمی‌بیند
حالت سومی وجود ندارد که مثلا انفجاری انجام بشود و گربه آن‌را نبیند
بنابر این واقعیت موجود برای گربه مستقیما به نتیجه آزمایش ربط دارد و فقط با باز کردن پناهگاه ما یکی از دو واقعیت را برای گربه رقم می‌زنیم
واقعیت برای ما هم عین واقعیت برای گربه است. یا ما در را باز می‌کنیم و گربه مرده را می‌بینیم یا گربه زنده را می‌بینیم
سوال اینجاست که چه کسی با نگاه کردن به ما یکی از این دو واقعیت را برای ما رقم می‌زند؟
شاید هم هر دو واقعیت همزمان در جهان‌های موازی اتفاق می‌افتند
این قضیه‌ی ، اتفاقِ یکی از دو واقعیت ممکن، هنوز جزو سوال‌های بدون جواب است که در فیزیک کوانتوم وجود دارد.