قوانین غیرمنتظره ریاضی در نقاشی ونگوک

یکی از جالب توجه‌ترین جنبه‌های مغز انسان توانایی او در شناخت طرح‌ها و توصیف آن‌هاست. یکی از سخت‌ترین طرح‌هایی که سعی کردیم آن را درک کنیم، مفهوم جریان آشفته در دینامیک سیالات است.
فیزیکدان آلمانی ورنر هایزنبرگ گفته است "وقتی خدا را دیدم از او دو سوال می پرسم، چرا نسبیت و چرا آشفتگی و مطمئنم او جوابی برای اولی دارد."
با این که فهم آشفتگی از راه ریاضی سخت است اما ما می‌توانیم برای توصیفش از هنر کمک بگیریم.
در جون 1889 ون گوک از پنجره‌ی اتاقش در آسایشگاه سن پل در سن رمی د پرونس، منظره‌ی پیش از طلوع خورشید را کشید. این همان جایی است که او خودش را در بخش روانی آن  بعد مجروح کردن گوشش بستری کرد.
در نقاشی شب پر ستاره،ضربه های مدور قلموی او آسمان شبی پر از ابرها و ستاره‌های در حال چرخش را به تصویر می‌کشد. ونگوک و بقیه‌ی نقاش‌های امپرسیونیست نسبت به قبل از خود (پیشینیان) نور را به متفاوت تر نمایش می دهند. به نظر می‌رسد که آن‌ها نور را ثبت می‌کنند.
برای مثال پیرامون آبی که نور خورشید بر آن افتاده یا این جا که ستارگان چشمک می‌زنند و در امواج شیری آسمان آبی ذوب می‌شوند. این اثر از طریق روشنایی یعنی شدت نور در رنگ‌های روی بوم ایجاد می‌شود. بخش‌های ابتدایی‌تر بصری کورتکسمان که به جز کنتراست، رنگ، نور و حرکت را تشخیص می‌دهد، دو بخش رنگی متفاوت را که روشنایی یکسان داشته باشند با هم ترکیب می‌کند. اما بخش فرعی مغز پستاندارانی مثل ما، رنگ‌های متفاوت را بدون امتزاج می‌بیند. وقتی هر دوی این اتفاق‌ها می‌افتد، به نظر می‌رسد که نور در آثار بسیاری از امپرسیونیست ها سوسو می‌زند و به طرز غریبی می‌تاپد. ساز و کار امپرسیونیسم از طریق ضربه‌های آشکار قلمو برای ثبت چیزی بسیار واقعی درباره‌ی چگونگی حرکت نور است.
60 سال بعد ریاضی دان روس آندره کولموگروف در ک ما را از آشفتگی ارتقا داد. او گفت انرژی یک جریان آشفته به ارتفاع R به نسبت 3/5 نیروی R متغیر است.  
یک جریان آشفته اگر آبشار انرژی وجود داشته باشد، خود متشابه است. به عبارت دیگر جریان‌های متلاطم بزرگ، انرژی خود را به جریان‌های متلاطم کوچک‌تر منتقل می‌کنند که آن‌ها هم با اندازه‌های دیگر این کار را می کنند. نمونه‌ی آن هم، در لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری، شکل‌گیری ابرها و ذرات غبار بین ستاره‌ای دیده می‌شود.
در سال 2004، دانشمندان با استفاده از تلسکوب فضایی هابل، جریان‌های ابری غبار و گاز را در فاصله‌ای دور اطراف یک ستاره دیدند. این مشاهده شب پر ستاره‌ی ونگوک را به خاطرشان آورد.
این اتفاق دانشمندان را از مکزیک، اسپانیا و انگلستان برانگیخت تا به بررسی مفصل نور در آثار ونگوک بپردازند.
آن‌ها به این نتیجه رسیدند که الگوی مشخصی از ساختار جریان آشفته، نزدیک به نظر کولموگروف در نقاشی‌های ونگوک پنهان شده است. محققان نقاشی‌ها را دیجیتالی کردند و تفاوت روشنایی بین هر دو پیکسل را بررسی کردند. آن ها از منحنی به دست آمده در تفکیک پیکسل‌ها به این نتیجه رسیدند که نقاشی‌های دوره‌ی پریشانی روانی ونگوک بسیار شبیه جریان آشفته است. در خودنگاره‌ی او با پیپ که مربوط به دوره‌ی آرام‌تری از زندگی ونگوک بود و همنیطور در آثار بقیه هنرمندان هم که در نگاه اول همان قدر آشفته به نظر می‌رسید، مثلا جیغ مونش، هیچ اثری از این موضوع دیده نمی‌شد. خیلی راحت است که بگوییم نبوغ متلاطم ونگوک باعث شد که او آشفتگی را به تصویر بکشد.
اما همان قدر هم  بیان زیبایی خارق العاده‌ی  این واقعیت سخت است، که به طریقی رنج شدید در دوره‌ای از زندگی ونگوک او را قادر ساخته تا یکی از پیچیده‌ترین مفاهیمی، که تا کنون طبیعت پیش  چشم بشر  قرار داده، درک کند و به تصویر بکشد و بتواند چشم بی همتای درونش را با عمیق ترین اسرار جنبش(حرکت)، یعنی جریان ها و نور یکی سازد.