چه چیزی دیوار بزرگ چین را فوق العاده کرده؟

اژدهایی 21000 کیلومتری (13000 مایل)  از خاک و سنگ تو خارج از شهرهای چین با تاریخی به بلندای ساختار مارپیچش در حال پیچ و تاب خوردنه. دیوار بزرگ چین در ابتدا به شکل دیوارهای چندگانه از جنس خاک کوبیده به وجود اومد. این دیوارها توسط حکومت‌های زمین دار(فئودالی) در خلال دوره چینکیو، برای محافظت در مقابل مهاجمان چادرنشین شمالی و در مقابل حکومت‌های دیگه ساخته شده بود. وقتی امپراتور "کین‌شی‌هوانگ" کشور رو متحد کرد، فلات تبت و اقیانوس آرام موانع طبیعی برای کشور به وجود آوردن، اما رشته کوه های شمالی همچنان در مقابل تاخت و تازهای مغول‌ها، ترک ها و شیونگنوها آسیب پذیر باقی موند.
امپراتور برای مقابله با اون‌ها دیوارهای کوچکی که پیشینیانش ساخته بودن رو گسترش داد،
بعضی‌هاشون رو به هم وصل کرد و بقیه رو تقویت کرد. همین‌طور که سازه ها از لینگ تائو در غرب تا لیائودونگ در شرق گسترش پیدا می‌کرد در کل به عنوان "دیوار بلند" شناخته شد. امپراتور برای برای انجام این کار سربازها و افراد عادی رو نام‌نویسی کرد. البته این نام‌نویس همیشه به صورت داوطلبانه و ارادی نبود. توی دوران سلسله کین (چین) صدها هزار نفر از سازندگان این دیوار ثبت نام شدن. خیلیاشون رعیت هایی بودن که به زور به خدمت گرفته شده بودن. بقیه هم مجرمینی بودن که دوره محکومیتشون رو میگذروندن. در دوره سلسله هان، دیوار همچنان بزرگتر شد و به 6000 کیلومتر (3700 مایل) رسید و از دون‌هوآنگ تا دریای بوهای رو پوشش می‌داد.
کار اجباری در دوره امپراتور "هان- وودی" هم ادامه داشت و دیوارها به مکانی بدنام که پر از درد و رنجه شهرت پیدا کردن. از اون زمان شهرها و افسانه هایی وجود داره که در اون‌ها از گورهای دسته‌جمعی و کارگرانی صحبت میشه که در نزدیک دیوارها و یا حتی درون دیوارها دفن شدن.  گورها نشون میدن که خیلی از کارگرها بر اثر تصادف، گرسنگی و خستگی از بین رفتن. این در حالیه که هیچ بقایای انسانی هم درون دیوارها کشف نشده. دیوار ها مستحکم بودن اما نفوذناپذیر نبودن. در خلال تاخت و تاز مغول‌ها در قرن 13 ، هم چنگیز و هم پسرش کوبلای خان تونستن به دیوارها غلبه کنن. پس از روی کار اومدن سلسله مینگ در 1368 اونها با استفاده از سنگ ها و آجرهایی که از کوره های محلی تهیه می‌کردن شروع به تقویت و استحکام دیوارها کردن. با متوسط ارتفاع 7 متر و عرض 6.5 متر، دیوار 8850 کیلومتری به وسیله برج‌های مراقبت نگهبانی داده می‌شد. وقتی مهاجمان دیده می‌شدن، با استفاده از آتیش و دود پیام فرستاده میشد تا نیروهای کمکی برسن. دهانه‌های کوچیک در طول دیوار به کماندارها اجازه میداد تا به سمت مهاجما تیراندازی کنن و دهانه های بزرگتر برای انداختن سنگ و چیزای دیگه استفاده می‌شد. اما حتی این دیوار جدید و بهتر هم کافی نبود. در 1644 قبایل شمالی مانچو با همکاری مغول‌ها پادشاه رو سرنگون کردن تا سلسله "کینگ" رو به وجود بیارن. برای بار دوم، چین به وسیله افرادی اداره می‌شد که دیوار بزرگ سعی داشت اونها رو از کشور دور نگه داره. با گسترش مرزهای امپراتوری به فراتر از محدوده دیوار بزرگ دیگه تقویت کردن و بازسازی دیوار لزومی نداشت و بدون تقویت مداوم، دیوار شروع به خراب شدن کردن،خاک کوبیده فرسایش پیدا کرد و سنگ ها و آجر‌های دیوار هم به عنوان مصالح ساختمونی غارت شدن. اما هنوز کارش تموم نشده بود. در طول جنگ جهانی دوم، چین از بخش هایی از دیوار برای دفاع در مقابل هجوم ژاپن استفاده کرد. شایعاتی هم وجود داره که هنوز ارتش چین از قسمت‌هایش برای تمرینات نظامی استفاده میکنه.
اما امروزه ماهیت اصلی دیوار چین فرهنگیه. در 1987 یونسکو دیوار چین رو به عنوان یکی از بزرگترین ساخته های بشر روی زمین؛ میراث فرهنگی بشری اعلام کرد. در واقع دیوار چین برای دور نگه داشتن مردم از چین ساخته شده بود اما هرساله پذیرای میلیون‌ها بازدید کننده ایه که برای دیدنش به چین میان. هجوم توریست ها باعث ایجاد خرابی‌هایی برای دیوار بزرگ چین شده و دولت چین رو وادار کرده اقداماتی رو برای حفظ و نگهداری اون انجام بدن. گاهی از دیوار چین به عنوان تنها ساخته بشر که از فضا قابل دیدنه یاد میشه که متاسفانه حقیقت نداره. در مدارهای نزدیک به زمین تمام ساختمون‌ها، مثل پل‌ها، بزرگراه‌ها و فرودگاه‌ها قابل رویت هستن و البته دیوار چین هم به سختی دیده میشه. اما از سطح ماه اصلا نمیشه دیدش. در مقابل باید توجه کرد که روی زمین بسیار مهمه که در موردش مطالعه کنیم چون هنوز هم، هر چند سال یکبار قسمت‌های جدیدی که از دیوار اصلی منشعب شده کشف میشه.
و ما رو با قسمت های جدیدی از این یادگار بشری آشنا میکنه.