دایناسورها چه رنگی بودند؟

این یک میکرورپتوره(ریز دزد)
یک دایناسور گوشتخوار پرنده با حدود نیم متر طول و چهار بال، ماهی میخورد و حدود 120 میلیون سال پیش زندگی میکرد. بیشتر چیزایی که ما ازش می‌دونیم از فسیل‌هایی مثل این به دست اومده.
به نظرتون رنگ‌هایی که ما اینجا میبینیم خیالی و هنریه؟
باید بگم که جواب منفیه
ما میدونیم که این رنگ سیاه براق واقعیه، چون دیرین شناسا به دقت تمامی سرنخ ها رو در این مورد توی فسیل ها بررسی کردن.
اما فهم درست شواهد نیازمند آزمایش های دقیق روی فسیل ها و درک فیزیک نور و رنگ هاست.
اول از همه، این چیزییه که ما واقعا تو فسیل می بینیم:
نقش های استخوان ها و پر بال که مواد معدنی تشکیل دهندشون روی فسیل وجود داره.
و با در نظر گرفتن اون نقش ها ما میتونیم تعیین کنیم که پرهای میکرورپتور هم مثل دایناسورهای جدیدتر، شبیه پرهای پرنده هاست.
اما چه عاملی باعث تنوع رنگ پرهاست؟
بیشتر پرها تنها یک یا دو نوع رنگدونه دارن
عامل رنگ قرمز روشن "کاردینال"، کاروتنوئیده یعنی همون رنگدونه‌ای که باعث میشه هویج نارنجی باشه.
در حالی که عامل رنگ سیاه صورتش ملانینه، رنگدونه ای که عامل رنگ پوست و موی ماست.
اما تو پر پرنده ها ملانین فقط به عنوان یه رنگ ساده نیست بلکه ساختارهای نانومتری ایجاد میکنه که بهشون ملانوزوم گفته میشه که میتونن در تمام رنگ های رنگین کمون بدرخشن.
برای اینکه بفهمیم این اتفاق چجوری میوفته، یادآوری جند نکته در مورد نور مفیده.
اساسا نور متشکل از امواج الکترومغناطیسی کوچیکیه که در فضا حرکت میکنن.
به بالاترین نقطه این موج‌ها، قله و به فاصله بین دو قله طول موج گفته میشه.
فاصله دو قله در نور قرمز هفتصد میلیاردم یک متره(700 نانومتر). طول موج نور بنفش از این هم کوتاهتره یعنی چهارصد میلیاردم یک متر یا 400 نانومتر.
وقتی نور به به سطح کوچیکی از ملانوزوم های توخالی پرنده ها میخوره، بعضی پرتو ها بازتاب داده میشن و بعضیا جذبش میشن.
قسمتی از پرتوهای جذب شده دوباره به سطح باز تابیده میشن
دو موج نور منعکس شده با هم تداخل پیدا میکنن و معمولا همدیگه رو خنثی میکنن اما وقتی فاصله بین دو نور منعکس شده یکی باشه اونها همدیگه رو تقویت میکنن.
نور سبز طول موجی نزدیک 500 نانومتر داره بنابراین ملانوزومی که 500 نانومتر قطر داره، نور سبز رو بازتاب میدن
ملانوزوم های کوچیک تر نور بنفش و ملانوزوم های بزرگتر نور قرمز رو باز میتابونن
البته موضوع خیلی پیچیده تر از این حرفاست
ملانوزوم هایی که در کنار هم در سلول قرار دارن و عوامل دیگه مثل نوع چینش ملانوزوم ها در سلول هم در این قضیه اهمیت دارن.
برگردیم به فسیل مایکرورپتور.
وقتی دانشمندان نقوش پرهای این فسیل رو با میکروسکوپ های قوی آزمایش میکردن، ساختارهایی نانومتری مثل ملانوزوم ها کشف کردن.
آنالیزهای پرتو x این ملانوزوم ها هم، این فرضیه رو بیشتر تقویت کرد.
این ساختار ها حاوی مواد معدنی بودن که در اثر فروپاشی و تخریب ملانین به وجود میان.
بعدا دانشمندا 20 تا پر از یک فسیل رو انتخاب کردن و فهمیدن که ملانوزوم های هر 20 پر شبیه هم هستن.
بنابراین کاملا مطمئن شدن که این دایناسور تک رنگ بوده.
اونا ملانوزوم های این میکرورپتو رو با ملانوزوم های پرنده های امروزی مقایسه کردن و فهمیدن که با وجود اینکه دقیقا یکسان نیستن اما خیلی شبیه هم هستن و به پرهای آبی آسمونی رنگین کمونی بال اردک شباهت دارن.
و با آزمایش دقیق اندازه و چینش ملانوزوم های میکرورپتور، فهمیدن که رنگ پرهاش سیاه رنگین کمونیه.
حالا که ما میتونیم رنگ پرهای فسیل شده رو تعیین کنیم، دیرین شناسا در جستجوی فسیل های بیشتری هستن که ملانوزومشون سالم باقی مونده باشه.
اونا فهمیدن که خیلی از دایناسورا، از جمله ولاسی رپتور، احتمالا پر داشتن
این یعنی خیلی از فیلما از نظر زیست شناسی درست نیستن.