دلیل تخت بودن منظومه شمسی

خورشید ما، ماه،  زمین، ستاره‌ها، ستاره‌های دنباله‌داروتمام سیاره‌ها و سیارک‌ها و... خلاصه منظومه شمسی، حدود 4.6 میلیارد سال پیش از یک ابر‌ تار و محو به‌وجود آمدند. آن‌ها از گاز و غبار‌هایی در‌هم پیچیده تشکیل شده بودند که به مرور به لطف نیروی جذاب و مقاومت‌ناپذیر جاذبه‌ با هم یکی شدند. با این حال این ابر‌ کم و بیش حیات خود را به عنوان یک حباب بزرگ و بی‌شکل شروع کرد. اما  چه طور شد که در‌نهایت منظومه شمسی و تمام سیاره‌ها وقمر‌های آن در یک دیسک مسطح به گردش درآمدند؟
منظومه شمسی به‌طور کامل مسطح نیست، ولی تمام سیاره‌ها به‌جز عطارد، در زاویه 2 درجه از سطح مورد نظر به دور خورشید می‌چرخند.) منظورم این است که همه ما مدل سیاره‌ای اتم ها را دیده‌ایم که البته وقتی این اصطلاح برای اتم به کار می‌رود، قطعا اشتباه است. اما به ‌نوعی این تفکر را ایجاد می‌کند که احتمالا سیاره‌ها به ‌شکلی و بدون نظم به دور خورشید می‌چرخند. بنابراین آیا منظومه شمسی ما با توجه به شکل صافی که دارد، به ‌نوعی استثنایی است؟ یا اینکه مدل نجومی اتم از هر دو جهت اشتباه است.
خب، منظومه شمسی ما قطعا تنها منظومه‌ صاف و تخت نیست، بلکه بسیاری از منظومه‌های ستاره‌محور، تعداد زیادی از کهکشان‌ها، قرص برافزایشی
سیاه‌چاله‌ها (یک ساختار دیسک مانند از ماده است که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص می‌چرخد؛ این جسم می‌تواند یک ستاره جوان، یک کوتوله سفید، یک ستاره نوترونی یا یک سیاه‌چاله باشد) و حلقه‌های دور سیاره زحل نیز تخت هستند و... پس چرا وقتی هر سه‌بعد در فضا قابل استفاده است مسطح بودن در جهان برتری بیشتری دارد؟ جواب این سوال به 2 مسئله بستگی دارد: برخوردها و این واقعیت که در یک دنیای سه‌بعدی زندگی می‌کنیم. توجه کنید، هر‌زمان که یک گروه از اشیاء که به‌وسیله جاذبه در کنار هم قرار گرفته، می‌چرخند و از هم دور و به‌هم نزدیک می‌شوند، مسیر هر کدامشان به‌طور کامل غیر‌قابل پیش‌بینی است، اما با این‌حال آن‌ها در کنار هم مقداری مشخص دارند که به دور مرکز آن جرم می‌چرخند
 شاید تشخیص دقیق این چرخش بسیار مشکل باشد، ولی محاسبات ریاضیات می گوید، بایستی سطحی وجود داشته باشد که ابر تشکیل شده به عنوان یک کل در آن سطح به گردش درآید. حال در فضای دو‌بعدی، ابری تشکیل شده از ذرات که در یک سطح می‌چرخد، بر حسب تعریف دو‌بعدی خواهد بود؛ چراکه در دو‌بعد قرار دارد. اما در فضای سه‌بعدی، با این‌که چرخش ابر در یک سطح تعریف شده است، ذرات می‌توانند بسیار بالاتر و پایین‌تر از آن سطح بچرخند. وقتی که ذرات با‌هم برخورد می‌‌کنند، تمام حرکات بالا و پایین ملغی می‌شوند؛ زیرا انرژی آن حرکت در تصادف و درگیری ذرات باهم، از بین می‌رود. با این‌حال بایستی کل توده ذرات ناگزیر به گردش ادامه دهند؛ چراکه در جهان ما مجموع گردش موجود در هر سیستم  مجزا، همیشه به یک اندازه باقی می‌ماند. بنابراین با گذشت زمان، در جریان برخوردها و تصادف‌ها، از ارتفاع ابر کاسته شده و به سطحی چرخان و تقریبا دو‌بعدی، شبیه به یک دیسک تبدیل می‌شود؛ درست همانند منظومه شمسی یا یک کهکشان حلزونی.
اگرچه در یک فضای چهار‌بعدی، ریاضی اینطور تعریف و اثبات می‌کند که احتمال وجود دو سطح گردان مجزا و مکمل وجود دارد، ولی برای مغز سه‌بعد اندیش ما، تصور آن بسیار سخت و همچنین به این معنی است که هیچ مسیر بالا و پایینی وجود ندارد که در آن ذرات انرژی خود را بر اثر برخورد از‌دست دهند و یک ابر متشکل از ذرات می‌تواند به‌همان شکل خودیعنی شکل یک ابرباقی بماند. بنابراین یک سحابی یا خرده کهکشان تنها می‌تواند در سه‌بعد شکل گرفته و بعد مسطح شود، نه اینکه مسطح شروع شده و مسطح بشود.
 البته این موضوع قطعا چیز خوبی است؛ زیرا ما به تمام آن مواد احتیاج داریم تا روی هم انباشته شده، ستاره‌ها و سیاره‌ها را تشکیل داده وباعث شود که ما انسان‌ها وحتی کسانی که فکر می‌کنند اتم‌ها این شکلی هستند، به‌وجود بیاییم.