سلول‌های جاودانه‌ی هنریتا لَکس

چیزی رو تصور کنین که اون‌قدر کوچیکه می‌تونه روی ذرات غبار سوار شه و کلید شناخت سرطان، ویروس‌شناسی و علم ژنتیک رو در اختیار داره. خوشبختانه چنین چیزی در قالب تریلیون‌ها تریلیون سلولِ کشت شده در آزمایشگاه به نام هِلا وجود داره. بیاید کمی به عقب برگردیم. دانشمندان در آزمایشگاه سلول‌ها رو کشت می‌دن تا عملکرد اونها رو بررسی کنن، پیشرفت بیماری‌ها رو درک کنن و شیوه‌های جدید درمان‌ رو، بدون به خطر انداختن جان بیماران، آزمایش کنن. اونها برای این‌که بتونن این آزمایش‌ها رو بارها و بارها تکرار کنن و نتایج‌شون رو با سایر دانشمندان مقایسه کنن، به حجم زیادی از سلول‌های مشابه احتیاج دارن که بتونن برای سالهای طولانی خودشون رو تکثیر کنن، اما تا سال ۱۹۵۱ تمام «رده‌های سلولی» یا «سل لاین‌«هایی که محققان سعی می‌کردن پرورش بدن، بعد از چند روز از بین می‌رفتن.