تا حالا شده وقتی که به آسمون پرستاره خیره شدین یهو یه نقطه روشن، آروم از جلوی چشمتون رد شه؟ اگه سوسو نزده باشه، اونوقت شما افتخار این رو داشتین که یکی از شاهکارهای همکاری بشر رو با چشم‌های خودتون ببینین. ایستگاه بین المللی فضایی.
ایستگاه فضایی تقریبا هم اندازه یه خونه شش خوابه است و وزنی بیشتر از 320 خودرو داره
بنابراین بسیار بزرگ
تر از اونی بود که یه موشک به تنهایی بتونه اونو به مدارش ببره.
بنابراین وقتی با سرعت 28000 کیلومتر در ساعت در فضا به دور زمین در حال گردش بود و هر نود دقیقه یک بار زمین رو دور می
زد، به صورت قطعه قطعه به هم وصلش کردن. در ابتدا 16 کشور توافق نامه
ای رو امضا کردن که برای ساخت ایستگاه بین المللی فضایی با هم مشارکت داشته باشن. این مشارکت شامل ساخت قطعات (ماژول
ها) و تقسیم اطلاعات و هزینه ها می
شد. ایستگاه فضایی با هزینه
ای حدود 100 میلیارد دلار گرون
قیمت
ترین چیزیه که تا الان ساخته شده. وقتی اولین قطعه (ماژول) ایستگاه فضایی به وسیله یک موشک روسی به آسمون پرتاب شد. تمام مردم دنیا نظاره
گر این صحنه بودن. زاریا که در زبان روسی به معنی طلوع خورشیده ؛ مجهز به دو صفحه خورشیدی و یک سیستم پیشرانه بود. این سیستم پیشرانه وظیفه مهم حفظ فاصله ایمنی 400 کیلومتری از زمین جهت جلوگیری از برخورد ایستگاه فضایی تازه با زمین رو داشت.
دوهفته بعد امریکا شاتل فضایی "اندور" رو راهی فضا کرد. این شاتل حامل یک قطعه (ماژول) اتصالی بود تا قطعات(ماژول
های) دیگه رو به هم متصل کنه و البته یک گروه بین المللی شش نفره رو هم برای نصب به همراه داشت. بعد از اون نوبت "زوزدا" بود که امکانات ارتباطی و اقامتی رو با خودش ببره. از زمانی که اولین افراد به ایستگاه فضایی رسیدن تا الان بیش از 200 نفر به صورت پیوسته به اونجا رفتن که هر نفر به طور متوسط شش ماه رو اونجا سپری کرده.
رکورد طولانی ترین پرواز فضایی ممتد توسط یک خانوم، متعلق به "سامانتا کریستوفرتی" فضانورده؛ که مدت 199 روز در ایستگاه فضایی حضور داشته.
سال 2001 سال رسیدن "دستنی"، اولین قطعه (ماژول) از قطعات (ماژول
های) چهارگانه پژوهشی بود که فضانوردا به طور متوسط 36 ساعت در هفته آزمایشای بسیار جالبی رو در حالت بی وزنی توش انجام می دادن. در برنامه
های روزانه فشردشون دوساعت ورزش برای جلوگیری از آتروفی ماهیچه
ای، تعمیر و نگهداری ایستگاه و همینطور ارتباط با خانواده یا افراد الهام بخش در سرتاسر جهان گنجونده شده. البته باز هم وقت برای تفریح و سرگرمی دارن مثل وقتایی که فیلم سینمایی می
بینن و مثال دیگه اولین موزیک ویدئوییه، که در فضا ضبظ کردن. دستنی، بازوی رباتیک هفت مفصلی
canadarm2 رو هم کنترل میکنه که قابلیت جابجایی تا 100 هزار کیلو (100 تن) رو داره و برای تخلیه بارهای جدیدی که شاتل
ها براشون میاره بسیار مناسبه. با پیوستن "کوئست" که شامل محفظه
ی هوایی اصلی برای آماده‌سازی فضانوردا برای
راهپیمایی فضایی بود و "پیرس" شامل بخش÷های اتصالی متناسب با فضاپیماهای روسی
و همینطور خودرویی برای شرایط اضطراری به نام "سایوز".
سال 2001 سال پرکاری برای ایستگاه فضایی بود. در اول فوریه 2003، شاتل کلمبیا پس از انتقال قطعه (ماژول) پژوهشی به ایستگاه فضایی و در بازگشت به زمین در واقعه
ای تاسف
بار منفجر شد و هفت خدمه اون کشته شدند. بعد از وقفه
ای چهارساله، کار به سرعت آغاز شد
و این بار با مراکز بیشتر، محفظه
های هوایی و نقاط اتصال بیشتر و همچنین یک کلاهک با زاویه دید 360 درجه برای مشاهده منظره
های خیره
کننده جهان ما و فراتر از اون و البته اجزای مهم دیگه شامل: سکو ها و ستونهایی برای نگه داشتن رادیاتورهایی که تمام گرمای تولید شده توسط قطعات الکترونیکی ایستگاه فضایی رو به محیط بیرون هدایت می
کنه و صفحه
های خورشیدی
ای که توانایی تولید برق کافی برای 55 خونه رو دارن. در نهایت بعد از ده سال و بیش از سی ماموریت و همزمان با پایان برنامه شاتل فضایی ایالات متحده کار ساخت ایستگاه فضایی به پایان رسید. ایستگاه فضایی به عنوان یک الگوی بسیار عالی همکاری بین المللی، همچنان داره به کار خودش ادامه میده.
امسال دو نفر ماموریت یک ساله خودشون رو در ایستگاه فضایی آغاز کردن تا دانشمندا بتونن روی تاثیرات اقامت طولانی مدت بر جسم و روان افراد در فضا مطالعه کنن. با وجود افزایش سفرهای بلند پروازانه فضایی مثل سفر به مریخ، این مطالعات بسیار مفید خواهد بود. درسته که در طول عمر ایستگاه فضایی اطلاعات علمی بسیار زیادی کسب کردیم اما در مورد ظرفیتمون برای کار گروهی و انجام کارهای بسیار بزرگ هم، ایستگاه فضایی درس های زیادی بهمون یاد داد.
