آیا امید در زندگی خوب است یا بد؟

امید تمایل به اتفاق چیزی همراه با پیش‌بینی روی دادن آن است. در واقع امید پیش‌بینی روی دادن چیزی است که مطابق میل ماست. امیدوار بودن به اتفاق چیزی در واقع بیان این ادعاست که موضوعی برای ما اهمیت دارد و این موضوع در واقع ادعایی درباره خودمان است.

روی دیگر سکه امید ترس است که تمایل به اتفاق نیافتادن مسئله‌ای که با پیش‌بینی روی دادن آن ترکیب شده است. هر امیدی در ذات خود ترس به همراه دارد و در درون هر ترسی امیدی نهفته است. البته نقطه مقابل دیگر امید، ناامیدی و یاس است که شکل همراه با استرس و آشفتگی ناامیدی است.
 
امید معمولا به آمدن بهار تشبیه می‌شود و بسیاری معتقدند زندگی بدون امید غیرممکن است. امید نشانه‌ای از اعتماد به نفس در زندگی و اساس بسیاری از توانایی‌های فردی ما مانند صبر، عزم و شهامت است. امید نه تنها زندگی ما را هدف‌دار می‌کند بلکه این انگیزه را به ما می‌دهد که برای رسیدن به این اهداف تلاش کنیم. مارتین لوترکینگ می‌گوید: «هر کاری که در دنیا انجام می‌شود در واقع امید آن را انجام می‌دهد». امید نه تنها به آینده نظر دارد بلکه تحمل مشکلات اکنون را راحت‌تر می‌کند و ما را از زمستان‌های زندگی به سلامت عبور می‌دهد.

در نگاه عمیق‌تر، امید زمان حال را به گذشته و آینده ما ربط می‌دهد و به زندگی ما شکل و معنا می‌بخشد. امیدهای ما در زندگی در واقع رشته‌هایی‌اند که بخش‌های مختلف زندگی ما را به هم وصل می‌کنند و چالش‌های ما، موفقیت‌ها و عقب‌گردها، توانایی‌ها و کاستی‌ها را تعریف می‌کنند. زیستن با این ایده باعث می‌شود ما با چیزی بزرگ‌تر و فراتر از خودمان پیوند برقرار کنیم؛ پیوندی که از دل نیروهای کیهانی زندگی ایجاد شده و مانند ذات طبیعت در درون ما به جریان می‌آید.

در عوض، ناامیدی هم دلیل و هم علامت افسردگی است و در درون افسردگی ممکن است فرد به خودکشی برسد. یکی از پرسش‌های مهم روان‌شناسان از بیماران خود این است که «در زندگی خود به چه چیزهایی امید دارید؟» و اگر پاسخ بیمار «هیچ‌چیز» باشد روان‌شناسان به این پاسخ توجه جدی‌ای خواهند داشت.
 
امید داشتن خوشایند است چراکه پیش‌بینی روی دادن خواسته‌های ما در زندگی خوشایند است. اما امید دردناک هم است چراکه شرایط دل‌خواه ما همیشه در دسترس نیست و ممکن است هیچ‌وقت در دسترس نباشد. گرچه احتمال این‌که امید منطقی و عاقلانه ما را به حرکت دربیاورد و در زندگی ما اثر مثبت بگذارد زیاد است اما امید واهی ممکن است باعث زجر ما در زندگی شود و منجر به سرخوردگی، یاس و خشم گریزناپذیر شود. دردی که پناه بردن به امیدهای واهی در زندگی ایجاد می‌کند و درد بزرگ‌تری که نرسیدن به آن‌ها ما را فرا می‌‌گیرد ما را به این نتیجه می‌رساند که چرا انسان‌ها امیدهای متواضعانه و ساده‌ای در زندگی دارند.

آلبر کامو در مقاله‌اش در سال ۱۹۴۲ با نام اسطوره سیزیف وضعیت بشر را با موقعیت سیزیف، پادشاه اسطوره‌ای افیرا مقایسه می‌کند. سیزیف در اساطیر یونان به خاطر فاش کردن راز خدایگان محکوم شد تا تخته سنگی را به دوش گرفته و تا قله یک کوه حمل کند، اما همین که به قله می‌رسد، سنگ به پایین می‌غلتد و سیزیف باید دوباره این کار را انجام دهد. کامو در این مقاله نتیجه می‌گیرد که: «کشمکش برای رسیدن به قله کافی است تا سیزیف را امیدوار نگه دارد. در این حالت باید سیزیف را خوش‌حال تصور کرد».

حتی در ناامیدانه‌ترین لحظه‌ها، سیزیف همچنان می‌تواند شاد باشد. در واقع، او واقعا خوش‌حال است. او در ناامیدی مطلق است زیرا در عین شناختن و پذیرش ناامیدی وضعیتی که در آن قرار دارد، از آن فراتر می‌رود.