نحوه نام‌گذاری ابرها

در یک عصر سرد، در ماه دسامبر سال 1802، یک مرد جوان نا‌آرام به نام لوک هاوارد، در برابر جمعی از اعضای باشگاه علمی لندن قرار گرفت تا سخنرانی کند. این سخنرانی منجربه تغییر زندگی او و دگرگونی فهم انسان­ها از آسمان شد.

لوک هاوارد، داروسازی که ذاتا یک هواشناس بود ، از کودکی با ابر‌‌ها و هوا مشغول شده بود. به­عنوان یک دانش‌آموز او ساعت‌ها از پنجره‌ی کلاس به بیرون خیره و محو ابر‌‌‌ها می‌شد. آن زمان، او هم مثل دیگران تصوری درباره‌ی چگونگی شکل‌گیری ابرها یا علت باقیماندن آن‌ها بالای زمین نداشت. او از مشاهده­ی دگرگونی بی‌انتهای آن ها لذت می‌برد. به اعتراف خودش، او به درس‌هایش کم توجه می‌کرده است؛ اما خوشبختانه به­خاطر آینده­ی علم هواشناسی هم که شده، دانش خوبی در زمینه‌‌ی لاتین کسب کرد.

درمقایسه با بقیه‌ی علوم طبیعی، متئورولوژی، دانش هوا‌شناسی عقب­مانده‌تر بود و دلیل اصلیش ناپایداری هوا بود. شما نمی‌توانید یک تکه از رنگین‌گمان یا یک بخش از ابر را برای مطالعه‌‌ی راحت‌تر جدا کنید؛ اما قطعا می‌توانید آب باران را در یک ظرف مدرج بریزید؛ ولی تنها چیزی که خواهید داشت، یک سطل آب خواهد بود.

درک ابرها به روش‌های متفاوت‌تری نیاز دارد و اینجا است که ایده‌‌ی لوک هاوارد به­میان می‌آید. ایده‌ی ساده‌ی او مبنی بر سال‌ها مشاهده، آن بود که ابر‌ها اشکال منحصر‌به‌فردی با چند شکل اصلی دارند.

درواقع، تمام ابر‌ها به یکی از این سه گروه اصلی که هاوارد برایشان اسم گذاشته ‌است، تعلق دارند: سیروس، واژه­ی لاتین به­معنای پیچک، موکومولوس به­معنای توده ای یا کومه­ای، استراتوس به معنای لایه‌ای یا ورقه‌ای است؛ اما این بخش هوشمندانه‌اش نیست، ابر‌ها دائما در حال تغییرند؛ به­هم می‌پیوندند، صعود می­کنند، پایین می‌آیند و در جو پخش می­شوند و به­ندرت بیش از چند دقیقه در یک حالت باقی می­مانند.

همان­طورکه هاوارد متوجه شد، هر روش موفق نام گذاری، باید خود را با این ناپایداری ذاتی، سازگار می­کرد.

پس، علاوه­بر سه نوع اصلی ابرها، او یک گروه میانی و ترکیبی برای اضافه کردن دگرگونی­های معمول  ابرها معرفی کرد؛ مثلا یک ابر مرتفع و نازک که ارتفاعش کم می‌‌‌‌‌شود و به­شکل لایه­ای گسترده می‌شود، استراتوس نام دارد؛ درحالی­که یک گروه پرمانند از ابرهای کومولوس که به­هم وصل شده و پخش می‌شوند، استراتوکومولوس نام دارند. هاوارد هفت نوع ابر مشخص کرد؛ اما این تعداد تاکنون به ده نوع افزایش پیدا کرده‌اند.

ابر نهم، ابر بلند و طوفانی کومولونیمبوس است و احتمالا به­همین­دلیل هم، روی ابر نهم بودن به­معنای در اوج جهان بودن است.

با نام­گذاری و طبقه­بندی ابر‌ها و بررسی نشانه‌های قابل مشاهده‌ی بخش­های نا‌پیدای اتمسفر درک ابر‌ها را آسان­تر شد.

ابرها به نوعی، وقایع روزانه را در آسمان ثبت می‌کنند. این کار به ما اجازه می‌دهد که الگوی گردشی آب‌ و ‌هوا و هواشناسی را درک کنیم.

شاید یکی از مهم ترین پیشرفت‌ها در زمینه‌ی ادراک ابرها، دریافت آن بود که ابر‌ها هم تابع همان قوانین فیزیکی­ای هستند که همه‌ی چیزهای روی زمین از آن پیروی می‌کنند؛ برای مثال ابرها شناور نیستند، بلکه به آرامی بر اثر جاذبه پایین می‌آیند. بعضی از آن­ها در اثر جریان هم­رفتی رو ‌به ‌بالای زمین که توسط خورشید گرم شده، بالا باقی می‌مانند؛ اما اکثرشان در یک حالت آرام و نزول باله­مانند قرار دارند.

همان­طور که نمایشنامه­نویس یونانی آریستوفان، در سال 420 ق.م گفته است: "ابرها الهه­های حامی افراد وقت گذرانند." پس نفولوژی، دانش ابرها، دانش رویاپردازان باقی می­ماند؛ دانشی که ماهرانه توسط یک مرد جوان  اندیشمند که فعالیت مورد علاقه‌اش از پنجره به بیرون خیره شدن بود، پدید آمد.