عملکرد فشار خون

اگه تمام رگ‌های خونی بدنتون رو تو یه خط قرار بدین، طولشون 95000 کیلومتر میشه. این رگ‌ها، هر روز چیزی بیش از 7500 لیتر خون رو جابجا می‌کنن. چهار یا پنج لیتر خون ما، روزانه بارها و بارها بازیافت میشه و اکسیژن و مواد مغذی ارزشمند مثل، گلوکز و آمینو اسیدها رو به بافت های بدن می‌رسونه. این میزان خون، فشاری به دیوارهای ماهیچه‌ای رگ‌های خونی میاره، که بهش "فشار خون" می‌گن و بسته به فاز تپش قلب، این فشار بالا و پایین می‌ره. در حالت سیستول و وقتی که قلب منقبض می‌شه تا خون رو به داخل سرخرگ‌ها بفرسته فشار خون در بالاترین حدشه. این، فشار خون سیستولی شماست. وقتی قلب بین دو تپش و در حال استراحته، فشار خون به پایین ترین حدش یا فشار دیاستولی میرسه.
یک فرد سالم عادی، فشار سیستولی‌ای بین 90 تا 120 میلیمتر جیوه، و فشار دیاستولی بین 60 تا 80 میلیمتر جیوه داره. وقتی اینا رو کنار هم بزاریم، فشار خون طبیعی، کمی کمتر 120 روی 80 در نظر گرفته می‌شه. خون تو تمام سطح بدن به وسیله لوله‌های سیستم گردش خون در جریانه. در هر سیستم لوله‌کشی‌ای چند چیز میتونه فشار روی دیواره‌های لوله رو بالا ببره: ویژگی های مایع در گردش، مایع اضافه و لوله های باریک تر.
در نتیجه اگه خون غلیط‌تر بشه، فشار بیشتری نیازه؛ که اونو به حرکت واداره و قلب باید محکم تر بتپه. رژیم غذایی با نمک زیاد؛ باعث ایجاد شرایط مشابه می‌شه. نمک آب بیشتری رو نگه میداره و این مایع اضافی باعث افزایش حجم خون و در نتیجه افزایش فشار خون می‌شه. استرس، مثل "پاسخ جنگ و گریز" باعث ترشح هورمون‌هایی مثل اپی‌نفرین و نور‌اپی نفرین میشه که رگ‌های اصلی رو منقبض می‌کنه و مقاومت در برابر جریان خون رو افزایش می‌ده و فشار رو در بالادست ، بالا می‌بره.
رگ‌های خونی معمولا از عهده این نوسان به راحتی بر میان، چون رشته‌های کشسانی که تو دیواره‌هاشون وجود داره، بهشون حالت ارتجاعی می‌ده. اما اگه فشار خونتون به صورت مرتب بالا باشه و در حدود 140 روی 90 قرار بگیره، و در همون حال هم باقی بمونه، شرایطی به وجود میاد که بهش "فشار خون بالا" می‌گن. این شرایط مشکلات جدی‌ای رو به همراه داره. فشار مضاعف روی دیواره‌های سرخرگ، ممکنه پارگی‌های کوچیکی رو روی دیواره‌ها به وجود بیاره. وقتی بافت زخمی متورم بشه، عناصری که به التهاب واکنش نشون می‌دن، مثل گلبول های سفید، دور اون پارگی جمع می‌شن. چربی و کلسترول شناور توی خون هم به این جمع اضافه می‌شن. در نهایت در اون قسمت نوعی پلاک شکل می‌گیره که دیواره داخلی سرخرگ‌ها رو سفت‌تر و ضخیم‌تر می‌کنه. به این وضعیت آتروس کلروسیس( تصلب شرایین، گرفتگی رگ‌ها) می‌گن و ممکنه تبعات خطرناکی در پی داشته باشه. اگه پلاک پاره بشه، یه لخته خون؛ روی پارگی ایجاد میشه که رگ باریک شده رو باز هم باریک تر می‌کنه.
اگه لخته به اندازه کافی بزرگ باشه، می‌تونه جریان خون حاوی اکسیژن و مواد مغذی به سلول‌های پایین دستی رو مسدود کنه. در رگ‌هایی که قلب رو تغذیه می‌کنن، این وضعیت می‌تونه باعث حمله قلبی بشه. وقتی اکسیژن به سلول های ماهیچه‌ای قلب نرسه این سلول ها می‌میرن. اگه لخته، جریان خون به مغز رو مسدود کنه، باعث سکته مغزی میشه.
میشه رگ‌های خونی‌ای که به طور خطرناکی گرفتگی دارن، به وسیله روشی که بهش آنژیوپلاستی می‌گن، باز بشن. دکترها یه سیم رو به درون رگ‌ها و محل مسدود شده می‌فرستن. بعد یه بالون کاتتر خالی رو روی سیم قرار می‌دن. وقی بالون باد میشه، راه عبور دوباره باز می‌شه. بعضی وقتا یه لوله سفت و محکم به اسم استنت درون رگ جاگذاری می‌شه، که اون رو باز نگه داره و خون راحت جریان پیدا کنه و به سلول‌های پایین دستی که به اکسیژن نیاز دارن، اکسیژن لازم رسونده بشه. انعطاف پذیر بودن برای سرخرگ‌هایی که تحت فشار هستن کار سختیه. مایعی که پمپش میکنن حاوی موادیه که می‌تونه چسبنده بشه و لخته ایجاد کنه.
یه قلب سالم معمولی، حدودا 70 بار در دقیقه، و حداقل 2.5 میلیارد بار در طول زندگی افراد، می‌تپه. ممکنه به نظر برسه، این اندازه فشار، غیر قابل تحمله، اما نگران نباشین، سرخرگ‌های شما برای مقابله با این چالش کاملا آماده‌ان.