جستجو

ابوعطا ، آوازی بسیار زیبا که دلبری و مجلس آرایی دارد با تحریرهایی بسیار زیبا ، شاهد این زیبایی ضرب المثل معروف آب که بالا میرود قورباغه ابوعطا میخواند است که نشان از این است تنها خوانندگان خوش صدا میتوانند ابو عطارا درست بخوانند.

گوشه دشتی لطیف ترین و عاشقانه ترین گام موسیقی ایرانی است که در موسیقی غربی مینور ملودیک شناخته میشود. الهه ناز آقای بنان در این دستگاه است و خیلی از موسیقی های لطیف گیلکی و شمال ایران در این آواز قرار می گیرند.

دستگاه دوم شور است، شور علاوه بر گوشه های متنوع 5 آواز هم دارد.تقریبا هرکدوم از این آواز ها یک دستگاه کوچک مستقل هستند ولی چون هرکدام از این آوازها در زمان فرود به نت شاهد شور میرسند (همانند 5 رود که به یک دریا میریزند) بنابر این در دستگاه شور شناخته میشوند. شور آوازی تقریبا مذهبی است ، آرامش درونی و معنوی دارد که مناسب مناجات ها است.

راست پنجگاه شباهت زیادی به ماهور دارد ولی میشود گفت مجموعه ای از گوشه ها و جمع بندی بقیه دستگاه ها است به همین دلیل راست پنج گاه آخرین دستگاه برای آموزش است.همانطور که میدانید منابع موسیقی ایرانی در چهار رده تقسیم بندی میشوند 1. روضه خوانی که ویژه علمای آن زمان بوده اند که علاوه بر علوم دینی با سایر علوم از جمله طب، نجوم ، ریاضیات و موسیقی آشنایی کامل داشته اند. 2. تعزیه خوانی که خود به نوعی دانشگاهی برای فراگیری موسیقی محسوب میشد به طوری که در ابتدا کودکان که وارد تعزیه میشدند از طفلان یا بچه خوانی شروع میکردند و به تدریج که بزرگ میشدند ایام نوجوانی را با علی اکبر خوانی (دستگاه سه گاه) می گذراندند. گاه در آن سالها نغمه هایی از زینب میخواندند (گبری ویتیمک در آواز ابوعطا) در هنگام جوانی و میانسالی حر میخواندند (چهارگاه) و سرانجام پس از سالها ممارست به مقام و مرتبه امام خوانی میرسیدند که مرور دستگاه های نوا و راست پنجگاه بود. 3.نوحه خوانی که منشأ و مرجع تصنیف ها و ترانه ها بود. 4.آخرین گروه موسیقی دانان مطربان که ویژه مراسم جشن و سرور یا میهمانی های خاص اشراف و اعیان و دربار بودند.به همین دلیل در بالاترین مرتبه این دسته برای مثال میرزا عبداله و گروه نوازندگانش قرار داشتند که در فرهنگ قاجاری آن زمان عمله طرب خاصه نامیده میشدند.