با دی اکسید کربن چه باید کرد؟

آیا می‌دانید دی‌اکسید‌کربن چیست؟ دی‌اکسید‌کربن ماده‌ای است که به‌طور طبیعی از ترکیب اکسیژن و کربن به‌وجود می‌آید. انسان‌ها و حیوانات اکسیژن را از هوا تنفس کرده و دی‌اکسید‌کربن بیرون می‌دهند. دی‌اکسید‌کربن از تجزیه عناصر زیستی تولید می‌شود؛ چیز‌هایی که می‌پوسند. گیاهان دی‌اکسید‌کربن را تنفس کرده تا به رشد آن‌ها کمک کند و اکسیژن را به هوا باز می‌گردانند.
دی‌اکسید‌کربن یکی از گازهای گلخانه‌ای است که به کنترل دمای سیاره‌ ما کمک می‌کند. انرژی حرارتی یا گرمای خورشید از جو عبور کرده و توسط گاز‌های گلخانه‌‌ای گرفتار(محبوس) می‌شود. اگر گاز‌های گلخانه‌ای در هوا وجود نداشتند، انرژی گرمایی خورشید بلافاصله به‌سوی فضا منعکس ‌شده و دمای زمین برای زندگی -به آن شکل که ما می‌شناسیم- بسیار شدید می‌شد.
 از سوی دیگر، وجود بیش از اندازه‌ گازهای گلخانه‌ای در جو باعث تغییرات غیر‌قابل‌پیش‌بینی در دمای زمین می‌شود. شما هیچ‌وقت نمی‌توانید دی‌اکسید‌کربن را فقط با دست‌هایتان بگیرید. یک شیشه؟ خب، می‌توانید امتحان کنید!
 مصرف انرژی، مقدار دی‌اکسید‌کربن هوا را افزایش می‌دهد. بنابراین بسیار مهم است که سعی کنیم بسیاری از فعالیت‌هایی که بر مقدار دی‌اکسید‌کربن موجود در هوا تاثیر می‌گذارد را مدیریت کنیم. می‌توانیم بسیاری از کار‌های روزمره‌مان که گازهای گلخانه‌ای تولید می‌کنند را کنترل کرده، کاهش داده یا مدیریت کنیم.
فکر نمی‌کنم گرفتن دی‌اکسید‌کربن از اگزوز ماشین بهترین راه ممکن باشد، بنابراین مراقب باشید! می‌دانید، راه‌های خیلی بهتری هم برای گرفتن دی‌اکسید‌کربن، قبل از این‌که وارد هوا شود، وجود دارد. بیایید بعضی از روش‌ها برای گرفتن و ذخیره کردن دی‌اکسید‌کربن که به کمک علم و تکنولوژی ممکن شده‌اند را امتحان کنیم.
 وقتی در عالم صنعت، چیزهایی که ما استفاده می‌کنیم تولید می‌شود، دی‌‌اکسید‌کربن یکی از آن چیز‌های بسیاری است که از دودکش‌های آن‌ها بیرون می‌زند. اسم آن اگزوز است. با استفاده از فیلتر‌های به‌خصوص، دی‌اکسید‌کربن را می‌توان به‌طور مستقیم از اگزوز به‌دست آورد. درون فیلتر یک ترکیب مایع وجود دارد که حاوی مولکول‌هایی است که دی‌اکسیدکربن به آن‌ها می‌چسبد. حالا که دی‌اکسید‌کربن درون این مایع گرفتار شده است، می‌توان آن را از تمام مولکول‌های دیگر جدا کرد. هنگام ساخت چیز‌های مختلف در دنیای صنعت، راه‌های دیگری نیز برای جمع‌آوری دی‌اکسیدکربن وجود دارد.
 در فرایند گازسازی‌(gasification) -فرایندی است که زیست‌توده یا سوخت سنگواره‌ای بر پایه کربن را به کربن مونوکسید، هیدروژن و کربن دی‌اکسید تبدیل می‌کند- می‌توان زباله‌های قابل سوزاندن که ما نمی‌توانیم از آن‌ها استفاده کنیم را به گازهای ترکیبی تبدیل ‌کرد. گازهای مصنوعی سوخت دیگری هستند که ما می‌توانیم برای تولید گرما و انرژی از آن‌ها استفاده کنیم. یکی از محصولات فرعی که از این فرایند پیچیده به‌وجود می‌آید، دی‌اکسید‌کربن است که می‌توانیم قبل از این‌که وارد هوا شود، آن را جمع‌آوری کنیم. دی‌اکسیدکربن جمع‌آوری شده را می‌توان در تانکر‌های غول‌پیکر فلزی نگهداری کرد؛ درست مثل این یکی. اگر دی‌اکسیدکربن بیشتر و بیشتری را داخل این تانکر به زور جا دهیم(بچپانیم)، در‌واقع فشار وارد شده به دی‌اکسید‌کربن باعث می‌شود که در اثر نزدیک شدن به‌هم به مایع تبدیل شود. اکنون دی‌اکسیدکربن مایع را می‌توان به اعماق زمین منتقل و پمپاژ کرد. از مخازن آب شور می‌توان برای نگهداری از دی‌اکسید‌کربن مایع استفاده کرد. دی‌اکسید‌کربن مخلوط در آب شور را می‌توان درون فضاهای کوچک مابین سنگ‌های متخلخل اسیر کرده یا این‌که می‌توان دی‌اکسیدکربن مایع را به درون یک مخزن نفتی تزریق کرد. در آنجا با نفت باقیمانده که میان این بستر سنگی متخلخل گیر کرده است، مخلوط شده و به آن کمک می‌کند که به‌سوی سطح زمین جریان پیدا کند.
بیایید به این بالا برگردیم. وقتی که دی‌اکسیدکربن به اعماق چاه فرستاده شد، در چاه مصدود شده و روی آن دریچه‌ای قرار می‌گیرد. حالا دی‌اکسیدکربن درون چاه به‌وسیله‌ متخصصان و دانشمندان به‌طور مداوم بررسی می‌شود تا مطمئن شویم که هنوز همانجا مانده است. شرط می‌بندم آن موقع که می‌خواستید دی‌اکسیدکربن  را بگیرید، از تمام این اتفاق‌ها خبر نداشتید!