چرا «دوستت دارم» کافی نیست؟

آن‌چه در ادامه می‌آید مطلب دکتر هریت لرنر (Harriet Lerner) در مورد روابط زن و مرد است. او در این مطلب در این مورد بحث می‌کند که آیا گفتن جمله «دوستت دارم» برای ارتقای یک رابطه زن و شوهری باکیفیت کافی است؟

وقتی زمان جاری کردن احساس عشق و ارزش در همسرتان می‌رسد، جزئیات بیش از اندازه رخ می‌نمایند. اما منظور از این حرف چیست: بسیاری از زوج‌ها کارهای دلگرم‌کننده و عاشقانه‌ای برای یکدیگر انجام می‌دهند. اما آیا این کار کافی است؟

استیو، شوهر من، صبح‌ها برایم قهوه آماده می‌کند، معمولا شام را او می‌پزد و تمام مشکلات کامپیوتری‌ام را او حل می‌کند. او اغلب اوقات به من می‌گوید که عاشقم است و از این‌که با من ازدواج کرده احساس خوش‌شانسی می‌کند. به جز روزهای بد، نکات مثبت درونی او به طور کامل به نکات منفی‌اش می‌چربد.
 
اما چند سال پیش، وقتی کتاب «ما یکدیگر را دوست داریم، اما ...»، که آن را اِلن واچل در مورد روابط زوج‌ها نوشته است، خواندم، متوجه شدم استیو خیلی وقت است گفتن نکات مثبت در مورد من و  تحسین و توجه به کارهایم را متوقف کرده است، کاری که در دوران اولیه رابطه‌مان خیلی انجام می‌داد. هم‌چنین متوجه شدم که من هم اصلا نظرات مثبت‌ام را به استیو اعلام نمی‌کنم و او هم از این مسئله گلایه‌ای نمی‌کند.
 
جالب است که بزرگ‌سالان این نکته را به خوبی می‌دانند که کودکان در هر سن و سالی برای رفتارها و ویژگی‌های خاص‌شان نیاز به تعریف و تشویق دارند. این‌که به آن‌ها بگویید «تو خیلی خوبی» یا «خیلی دوستت دارم» اصلا کافی نیست. آن‌ها دوست دارند این جمله‌ها را بشنوند: «خیلی کار خوبی کردی که اسباب‌بازی‌هات رو به دوستت دادی» یا «فکر می‌کنم خیلی کار شجاعانه‌ای کردی که احساست رو به دوستت که تو رو به تولدش دعوت نکرده بود، گفتی».
 
در ابتدا، احساس می‌کردم توقع چنین بازخوردی از سوی همسرم کمی احمقانه است. یک اعتقاد رایج وجود دارد که اگر شما عزت نفس محکم و قوی‌ای داشته باشید، به تعریف و تمجید دیگران نیازی نخواهید داشت. این جمله قطعا و به‌وضوح اشتباه است.
 
تصمیم گرفتم در رفتارم تغییر ایجاد کنم. بدون این‌که از استیو بخواهم او هم همین این کار را بکند، تصمیم گرفتم بیش از پیش رفتارها و کارهای او را تحسین کنم. من برای چند ماه این شیوه را پیش گرفتم و کارهایی را که در ابتدای رابطه انجام می‌دادم اما آن‌ها را متوقف کرده بودم از سر گرفتم و شروع کردم به تعریف و توجه به ویژگی‌ها و رفتارهای خاص همسرم. خیلی ساده جملاتی این‌چنینی را به او می گفتم: «تو مهمونی دیشب خیلی بامزه شده بودی» و غیره.
 
هر چه بیش‌تر به توانایی‌ها و رفتارهای استیو توجه می‌کردم و آن‌ها را به زبان می‌آوردم، بیش‌تر قدردان او می‌شدم. وقتی از او خواستم او هم شیوه من را پیش بگیرد پذیرفت و هر چه می‌گذشت بیش‌تر متوجه دستاوردهای مثبت و عمیق فرایند تغییر رفتارم می‌شدم.
 
در این‌جا باید به یک نکته جالب توجه در روابط زن و شوهری اشاره کنم: در ماه‌های ابتدایی شروع یک رابطه زوج‌ها به صورت خودکار می‌دانند که چگونه کاری کنند که طرف مقابل احساس عشق، ارزش و خاص بودن در رابطه بکند. این «توجه انتخابی» به‌مرور و با گذشت رابطه کم‌تر می‌شود. به عبارت دیگر، هر چه از طول رابطه می‌گذرد، ما به صورت خودکار بیش‌تر در مورد ویژگی‌های منفی و آزاردهنده طرف مقابل‌مان اظهار نظر می‌کنیم. مثلا می‌گوییم: «چرا انقدر آب ریختی داخل قوری؟» یا «واسه پوست کندن سیب‌زمینی‌ها نباید از این چاقو استفاده کنی» و غیره.
 
«دوستت دارم» برای یک رابطه کافی نیست. سعی کنید به طرف مقابل‌تان توجه کنید و درباره ویژگی‌های مثبت رفتاری و عملکردی او صحبت کنید. البته این امر به این معنی نیست که اصلا انتقاد نکنید یا سعی نکنید طرف مقابل‌تان را اصلاح کنید. با هر یک نقد یا یک اصلاح، یک کامنتت مثبت هم به همسرتان بدهید.
 
منبع: psychologytoday

پیشنهاد می‌کنیم مطالب زیر را نیز مطالعه کنید:
۶ نکته کلیدی برای درک زن‌ها (لینک)
تاثیر هوش شنیداری بر رابطه زن و مرد (لینک)
مردانی که با زنان باهوش ازدواج می‌کنند، بیش‌تر عمر می‌کنند (لینک)
توصیه‌های یک روان‌شناس برای بهبود روابط میان زن و مرد (لینک)
مرد و زن می‌توانند دوست معمولی باشند؟ (لینک)
زوج‌های عاشق افراد دیگر را زشت‌تر می‌بینند (لینک)