اون چیز ممکنه شبیه کرمی کوچک یا لکه‌ی شفافی باشه که هر وقت میخواین با دقت بیشتری بهش نگاه کنین، از جلوی چشم‌هاتون محو میشه و هر وقت جهت دیدتون رو عوض کنین، دوباره پیداش میشه.
اما نیازی به شستشوی چشم هاتون نیست! چیزی که شما دارین میبینین؛ در واقع یک پدیده ی معمول به اسم «جسم شناور» هست. نام علمی این اجسام در لاتین «موسکای وُلیتانتِس» به معنای «مگس های در حال پرواز» هست و همونطور که از اسمشون معلومه، تقریبا میتونن آزار دهنده باشند!
اما این اجسام به هیچ وجه حشره یا هر نوع جسم خارجی دیگه ای نیستند؛ بلکه اون ها درون کره ی چشم شما قرار دارند.
این «اجسام شناور» ممکنه به خاطر حرکت و تغییر شکلشون، زنده به نظر برسند؛ اما این طور نیست.
«اجسام شناور» در واقع اشیاء کوچکی هستند که بر روی «شبکیه» یا همان بافت حساس به نور انتهای چشم سایه می اندازند. اون ها ممکنه تکه های کوچکی از بافت، گلبول های قرمز خون و یا توده های پروتئینی باشند و به دلیل اینکه در «مایع زجاجیه» یا همان مایع ژله ای داخل چشم، معلق اند؛ با حرکت چشم ها، جا به جا می شوند و وقتی که حرکت چشم ها متوقف شود، به نظر میرسه که کمی ورجه وورجه میکنند.
«اجسام شناور» اغلب اوقات، به سختی قابل تشخیص اند، اما هر چقدر که به «شبکیه» نزدیکتر شوند، قابل رویت تر میشوند. درست مثل وقتی که زیر نور یک چراغ، با نزدیک تر کردن دستتون به میز، سایه ی واضح تری از اون خواهید داشت.
«اجسام شناور» خصوصا زمانی قابل رویت می شوند که شما به یک سطح روشن یکنواخت خیره بشین؛ مثل صفحه ی سفید و خالی نمایشگر رایانه، برف و یا آسمان صاف و آبی؛ که یکنواختی پس زمینه تشخیص و تفکیک این اجسام رو راحت تر میکنه.
هر چه که روشنایی بیشتر باشه، مردمک چشم ها هم تنگ تر می شوند که این اثری مشابه عوض کردن یک چراغ بزرگ با نور پراکنده، با یک لامپ کوچک [و با نور متمرکز] داره که این کار نیز باعث ایجاد سایه ای واضح تر میشه.
پدیده ی بصری دیگری شبیه به «اجسام شناور» وجود دارد که در حقیقت با اون غیر مرتبط هست.
اگر تا به حال هنگام نگاه کردن به آسمان روشن و آبی، با نقاط کوچک درخشان در حال جست و خیز مواجه شده اید، در واقع شما «پدیده ی درونِ چشمیِ زمینه ی آبی» را تجربه کرده اید.
از بعضی جهات، این پدیده برعکس دیدن «اجسام شناور» هست. در این جا چیزی که شما میبینید، سایه نیست بلکه پنجره های کوچک متحرکی هستند که نور رو از خودشون به سمت شبکیه عبور می دهند. این پنجره ها در اصل، توسط سلول های سفید خونی در حال حرکت در داخل مویرگ های سطح شبکیه، ایجاد می شود.
این گلبول های سفید، آنقدر میتونن بزرگ باشند که مقطع یک مویرگ را تقریبا پر کنند و باعث ایجاد یک فضای حاوی پلاسمای خون، در جلویشان شوند. به دلیل این که این فضای پلاسمایی [و خالی از سول] و همچنین گلبول های سفید، نور آبی رو به نسبت به گلبول های قرمز درون مویرگ ها، بهتر عبور می دهند؛ هر جا که این پدیده اتفاق بیفته، ما نقطه ی نورانی در حال حرکتی رو در مسیر عروقی همزمان با هر نبضمون ، خواهیم دید.
در شرایط ایده آل، شما حتی ممکنه که چیزی شبیه به دم تیره رنگی رو هم پشت نقطه ی نورانی ببینید؛ که در حقیقت این دنباله، گلبول های قرمزی هستند که پشت گلبول سفید تجمع پیدا کرده اند.
بعضی از موزه های علمی، نمایشگاهی دارند که دارای صفحه ی نور آبی هستند که شما رو قادر می سازد که این اشباح [یا پریان] آسمان آبی رو بسیار واضح تر از حالت معمول مشاهده کنید.
در حالیکه چشمان همه ی افراد اینطور پدیده ها رو تجربه میکنند، تعداد و نوع اون ها بسیار متفاوت هست.
مثلا «اجسام شناور»، گاهی اوقات ممکن هست که دیده نشوند؛ چون که مغز ما به مرور زمان یاد میگیره که به اون ها توجهی نکنه.
با این حال، «اجسام شناور» بزرگ یا به طور غیر طبیعی متعدد که در بینایی ایجاد اختلال میکنند، ممکن هست که نشانه ی شرایط وخیم نیازمند به درمان فوری، باشد.
اما اکثر اوقات، «پدیده های بینایی درون چشمی» از جمله «اجسام شناور» و «اشباح آسمان آبی»، تنها تذکر ملایمی هستند، که آنچه که ما فکر میکنیم که می بینیم، به همون اندازه که به دنیای بیرون بستگی داره، به همون اندازه هم به بیولوژی و ذهن ما بستگی داره!
