ارسطو و جاشوآ بل چه چیزی در مورد ترغیب به ما یاد می‌دهند؟

نهم ژانویه‌ی سال ۲۰۰۷ میلادی؛ جاشوآ بِل؛ یکی از بزرگترین نوازندگان (حال حاضر) دنیا، برای حاضرین در سالن کنسرت شهر بوستون - سالنی که ۱۰۰۰ نفر ظرفیت دارد و هر بلیط آن بیش از ۱۰۰ دلار قیمت داشت- شروع به اجرای برنامه کرد.
او به چنین اجراهای تک نفره‌ای عادت داشت و (آن زمان) در اوج توانایی و شهرت‌اش بود. سه روز بعد؛ او در یک ایستگاه مترو همان برنامه را اجرا کرد! خب؛ حدود شش نفری برای لحظه‌ای ایستادند و یک کودک برای مدتی ایستاد و تماشا کرد؛ چون فهمید چیزی شگفت در حال انجام است!
جاشوآ (بعداً) درباره‌ی این تجربه گفت: " احساس عجیبی داشتم وقتی (دیدم) مردم من رو نادیده میگیرند!
در سالن کنسرت از صدای سرفه یا صدای زنگ موبایل افراد ناراحت میشدم اما در ایستگاه مترو (سطح) توقعاتم بسیار پایین آمده بود! وقتی کسی یک، یک دلاری به طرف من می‌انداخت؛ خیلی خوشحال میشدم!"
چه چیزی تغییر کرده بود؟ همان موسیقی با همان ویولن با همان شور و اشتیاق و همان نوازنده! چرا مردم در سالن کنسرت (مشتاقانه) به موسیقی گوش دادند اما در ایستگاه مترو (هیچ) توجهی نکردند؟!
ارسطو برای ما توضیح میدهد؛ چه چیزی مردم را ترغیب میکند؟!
۲۳۰۰ سال پیش؛ ارسطو مهمترین و تنها اثر خود درباره‌ی ترغیب با نام " فنِ خطابه" را نوشت.
سه اصل (به نامهای): لوگوس، ایتوس و پاتوس.
لوگوس یعنی مقصود (کار) برای حاضرین قابل فهم باشد که معمولاً با دیدگاه خود فرد متفاوت است.
بنابراین باید کارهایی انجام بشود تا موضوع به مشکلات و چالش‌های حاضرین؛ مرتبط باشد.
یک بحث خوب مانند موسیقی خوب است. موسیقی خوب پایبنده به مجموعه‌ای از قوانین ترکیب است. یک بحث خوب؛ پایبنده به منطق و استدلال است که آن را برای حاضرین قابل فهم میکند.
ایتوس؛  شهرت و اعتبار است، چیزی که شما بخاطر آن شناخته میشوید؛ باور پذیری؛ آیا شما حرفه‌ای بنظر میرسید و حرفه‌ای عمل می‌کنید؟ قابل اعتماد بودن؛ آیا انگیزه‌ی شما واضح و شفاف بیان شده است؟ آیا همان قدر که به خودتان اهمیت می‌دهید؛ به حاضرین هم اهمیت می‌دهید؟
بیان خوب؛ اعتماد بنفس بعلاوه‌‌ی پیام مختصر و مفید،  با صدای واضح و رسا است.
پاتوس؛ برقراری ارتباط (با حاضرین) است. داستانها، ابزارهای انسانی موثری برای برقراری ارتباط هستند.
بعضی اوقات؛ حاضرین برای شنیدن پیام شما آماده نیستند. یک سخن‌ران (خوب) باید محیط را برای (انتقال) پیامش آماده کند.
چه چیزی تغییر کرده بود؟! چرا مردم (آن شب) از کیلومترها دورتر برای دیدن اجرا آمده بودن اما (چند روز بعد) حتی برای لحظه‌ای هم توقف نکردند؟!
جواب این است که (در ایستگاه مترو) ایتوس و پاتوس وجود نداشتند (حاضر نبودند)! ایتوس؛ همان سالن کنسرت بزرگی که به جاشوآ شهرت و اعتبار بخشید. ما به سالن کنسرت اعتماد داریم؛ بنابراین به جاشوآ هم اعتماد می‌کنیم. مترو جای مناسبی برای دیدن کنسرت نیست. بنابراین جایی (هم) نیست که انتظار هنر، موسیقی و یا ایده‌های خوب را داشته باشیم؛ به همین دلیل اجرای جاشوآ در مترو مورد توجه قرار نگرفت.
پاتوس. سالن موسیقی برای ایجاد ارتباط بین حاضرین و هنرمند ساخته شده اما سکوی مترو ... نه!
ازدحام، شلوغی و استرس (در ایستگاه مترو) باعث میشه که (هیچ) ارتباطی بین هنرمند و حاضرین شکل نگیرد.
لوگوس، ایتوس و پاتوس (مکمل یکدیگر هستند) و هیچ کدام بدون دیگری کاربردی ندارد. (موثر نیستند.)
این همان چیزیست که جاشوآ بل در آن روز سرد ژانویه‌ی سال ۲۰۰۷ یاد گرفت. (حال) اگر شما ایده‌ی بزرگی (در سر) دارید؛ چگونه (به ایده‌‌ی‌تان) جامه‌ی عمل می‌پوشانید؟!